Japon felsefesi tarihsel olarak hem yerli Şinto hem de Budizm, Taoizm ve Konfüçyüsçülük gibi kıtasal dinlerin bir birleşimi olmuştur. Eskiden, Mitogaku ve Zen'de olduğu gibi, hem Çin felsefesinden hem de Hint felsefesinden büyük ölçüde etkilenen modern Japon felsefesinin çoğu, artık Batı felsefesinden de etkilenmektedir.
Japonya'da feodalizm sağlam bir şekilde kurulmadan önce Budizm, Japon düşüncesinin ana akımını işgal etti. Prens Shōtoku tarafından politik olarak tanıtılan Budist kültürü, Nara döneminde "bir ülkeyi güvenli hale getirme" düşüncesi olarak tamamlandı. Heian dönemi (794–1185) başladığında, "bir ülkeyi güvenli bir düşünce haline getirme" yerine, topluca mikkyō olarak bilinen bir ezoterik Budizm türü yaygınlaştı. Bununla birlikte, "Budizm'in bu dünyanın son günlerinde gerileyeceği inancı" nedeniyle karamsarlığın popüler olduğu geç soylu çağda, Saf Toprak hareketleri, çaresizlikle başa çıkmanın bir yolu olarak "gelecek yaşam" beklentisini teşvik ederek yayıldı. "bu dünyadaki yaşam" üzerine. Samuray sınıfının egemen olduğu hükûmetin başladığı Kamakura döneminde (1185–1333), yeni yükselen sınıf (samuray) için “yeni” bir Budizm ortaya çıktı.
Antik Japonya'da, Budizmin gelişi, Japonların uluşlaşma süreciyle ilgilidir. Prens Shōtoku ve Soga ailesi, eski Japon dinini idare eden Mononobe ailesiyle savaşıp galip geldi ve yasal hukuk sistemi ile Budizmin birleşmesine dayanan bir ulusal yönetişim planı hazırladı. İmparatoriçe Suiko'nun naibi olan Prens Shōtoku, Soga ailesiyle işbirliği yaparken, "yabancı" Budizm 1 konusunda derin bir anlayış gösterdi ve Budizmi kullanarak ulusal siyaseti istikrara kavuşturmayı planladı. Ulusal barış ve güvenliğin Budizmin gücünden geldiği düşüncesine "bir ülkeyi güvenli hale getirme" düşüncesi denir. Nara döneminde, özellikle İmparator Shōmu zamanlarında, tüm ülkede Kokubun-ji tapınakları ve Kokubun-ni-ji tapınakları inşa edildi ve Nara'da Tōdai-ji Tapınağı ve Daibutsu inşa edildi. Tang hanedanından Jianzhen'in Todai-ji Tapınağı'na bir imparatorluk tören platformu getirmesinin kanıtladığı gibi, devletin Budist politikası Nara döneminde zirveye ulaştı.
Japonya'nın antik ve ortaçağ düşüncesi Budizme yakından bağlıyken, Japonya'nın erken modern düşüncesi esas olarak Tokugawa şogunluğu tarafından resmi çalışma için belirlenen Konfüçyüsçülük veya Yeni Konfüçyüsçülük idi. Ek olarak, rasyonel Konfüçyüsçülük Kokugaku, Rangaku kapsamında teşvik edilmiştir. Orta Edo döneminin de resmi olmayan popüler düşüncesiydi.
Edo döneminde Konfüçyüsçülük yetkin çalışma alanıydı. Çeşitli neo-Konfüçyüsçülük okulları popülerdi.
Yeni Konfüçyüsçülük'ün Zhu Xi okulu, sabit sosyal konumları destekleyen aile benzeri feodal düzene hürmet gösteriyordu. Hayashi Razan, Zhu Xi neo-Konfüçyüsçülük ekolünü Tokugawa şogunluğunun teorik temeli olarak kabul etti. Sivil hükûmet ilkesiyle, Yushima Seidō, Konfüçyüs'e adanarak kuruldu. Kansei Reformları ile Zhu Xi, Yeni Konfüçyüsçülük okulu, Tokugawa şogunluğu tarafından daha da güçlendirildi ve yetkilendirildi. Buna ek olarak, Yeni Konfüçyüsçülük'ün Zhu Xi okulunun bir okulu düşüncesi, imparatora saygı duyulmasını ve geç Tokugawa dönemindeki yabancıların sınır dışı edilmesini savunan siyasi harekete büyük etki sağladı.
Erken modern Japon düşüncesi Konfüçyüsçülük ve Budizm içerisinde gelişirken, İngiliz Aydınlanması ve Fransız insan hakları gibi Batı düşüncesi unsurlarının Meiji Restorasyonuna yaptığı etki ve devlet politikalarının bu düşünceden beslenerek hızla gelişmesinden sonra Batı düşüncesi ülkede yaygınlaştı. Çin ve Rus-Japon Savaşlarından itibaren Japon kapitalizmi oldukça gelişti. Hıristiyanlık ve sosyalizm gelişti ve çeşitli sosyal hareketlere bağlı hale geldi. Ayrıca yabancı araştırmaya karşı çıkılarak milliyetçi düşünce ve çalışma oluşturuldu.
II. Dünya Savaşı'ndan sonra, akademideki birçok filozof Kıta felsefesi ve Amerikan felsefesi üzerine kitaplar yayınladı. Bunlardan Ōmori Shōzō, Wataru Hiromatsu, Yasuo Yuasa ve Takaaki Yoshimoto, Marksizm, fenomenoloji ve analitik felsefenin etkisi altında orijinal eserler yarattı. Ōmori Shōzō, "temsil monizmi", "çift tasvir" ve "dil animizmi" kavramlarına dayanan benzersiz bir monist epistemoloji yarattı. Wataru Hiromatsu, "dünyanın çok öznel ontolojik yapısı" teorisini geliştirdi. Yasuo Yuasa, Merleau-Ponty ve Çin tıbbında bulunan vücut imajından etkilenen yeni bir vücut teorisi geliştirdi. Takaaki Yoshimoto, "ortak illüzyon teorisi" ve Japon kültürü üzerine çeşitli felsefi denemeleriyle ünlüdür. Bugün, Kojin Karatani (edebiyat kuramı), Hitoshi Nagai (solipsizm), Shigeki Noya (analitik felsefe), Masahiro Morioka (yaşam felsefesi), Ryota Matsumoto (medya teorisi) ve Motoyoshi Irifuji (analitik felsefe) gibi filozoflar karakteristik Japon filozofları olarak kabul görmektedir. ☃☃
Orijinal kaynak: japon felsefesi. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.
See Sangyo Gisho and Seventeen-article constitution. ↩
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page